Jullie mensen sluiten elkaar altijd op. Cellen. Kerkers. Enkele van uw eerste gevangenissen waren riolen, waar mannen in hun eigen afval klotsten. Geen enkel ander wezen heeft deze arrogantie om de zijne te beperken. Kun je je voorstellen dat een vogel een andere vogel gevangen houdt? Een paard dat een paard gevangen zet? Als vrije vorm van expressie zal ik het nooit begrijpen. Ik kan alleen maar zeggen dat op zulke plaatsen enkele van mijn treurigste geluiden zijn gehoord. Een liedje in een kooi is nooit een liedje. Het is een pleidooi.
(You humans are always locking each other away. Cells. Dungeons. Some of your earliest jails were sewers, where men sloshed in their own waste. No other creature has this arrogance-to confine its own. Could you imagine a bird imprisoning another bird? A horse jailing a horse? As a free form of expression, I will never understand it. I can only say that some of my saddest sounds have been heard in such places. A song inside a cage is never a song. It is a plea.)
In de reflectie op menselijk gedrag benadrukt de auteur de harde realiteit van opsluiting en de arrogantie achter het gevangen zetten van individuen. Hij stelt een tot nadenken stemmende vraag over hoe andere wezens hun eigen soort nooit zouden opsluiten, en contrasteert dit met de menselijke neiging om gevangenissen en cellen te creëren. Dit weerspiegelt een diepgewortelde droefheid over de manier waarop mensen met elkaar omgaan, waardoor hun bestaan vaak wordt...