In "The Magic Strings of Frankie Presto, reflecteert Mitch Albom op de menselijke neiging om elkaar op te sluiten. Hij benadrukt het historische gebruik van harde omgevingen, zoals riolen, als plaatsen van opsluiting, en benadrukt de ernst van dergelijke praktijken. Deze kritiek wijst op een unieke arrogantie bij mensen, die systemen creëren om anderen op te sluiten, in tegenstelling tot andere soorten die vreedzaam naast dergelijke harde maatregelen bestaan.

Albom vraagt ​​zich af aan de moraliteit achter deze acties, wat suggereert dat geen enkel ander wezen zou overwegen zijn eigen soort te beperken. De vergelijking met vogels en paarden illustreert dat natuurlijke instincten vrijheid bevorderen in plaats van gevangenisstraf. Door deze observatie nodigt de auteur lezers uit om maatschappelijke normen te heroverwegen rond straf en opsluiting, pleiten voor een meer medelevende benadering van de mensheid.