Kom je naar mijn graf? Om mij je problemen te vertellen? Mijn problemen? Ja. 'En jij geeft mij antwoorden? Ik zal je geven wat ik kan. Doe ik dat niet altijd? Ik stel me zijn graf voor, op de heuvel, met uitzicht op de vijver, een klein stukje aarde van drie meter waar ze hem zullen plaatsen, hem met aarde zullen bedekken en er een steen op zullen leggen. Misschien over een paar weken? Misschien over een paar dagen? Ik zie mezelf daar alleen zitten, mijn armen over mijn knieën, voor me uit starend. Het zal niet hetzelfde zijn, zeg ik, omdat ik je niet kan horen praten. Ah, praat. . . Hij sluit zijn ogen en glimlacht. Weet je wat? Nadat ik dood ben, praat jij. En ik zal luisteren.
(You'll come to my grave? To tell me your problems?My problems?Yes.'And you'll give me answers?I'll give you what I can. Don't I always?I picture his grave, on the hill, overlooking the pond, some little nine foot piece of earth where they will place him, cover him with dirt, put a stone on top. Maybe in a few weeks? Maybe in a few days? I see myself sitting there alone, arms across my knees, staring into space.It won't be the same, I say, not being able to hear you talk.Ah, talk . . . He closes his eyes and smiles.Tell you what. After I'm dead, you talk. And I'll listen.)
In het gesprek tussen de verteller en Morrie is er een aangrijpende reflectie op de dood en de aard van hun relatie. Morrie erkent de onvermijdelijkheid van de dood en verzekert de verteller dat hij, zelfs nadat hij weg is, er nog steeds in geest zal zijn, klaar om te luisteren. Dit bouwt een gevoel van troost op te midden van het verdriet van verlies, en benadrukt dat communicatie fysieke grenzen kan overstijgen.
De verteller stelt zich voor dat het graf van Morrie bezoekt en een diepgaand gevoel van eenzaamheid ervaart bij de gedachte om Morrie's stem niet te kunnen horen. Toch suggereert Morrie's reactie een dieper begrip van de verbinding; Hoewel hij niet fysiek aanwezig zal zijn, zullen de emotionele band en wijsheid die door gesprekken worden gedeeld, blijven bestaan. Deze uitwisseling benadrukt de blijvende impact van relaties en de kracht van dialoog, zelfs in het licht van sterfte.