Je geest zo, dan heb je het voor een langere tijd in goede staat gehouden, en je stelde de dag uit dat je in de zon zou zitten, zoals sommige van de zeer oude mensen, niet precies zeker welke dag van de week Het was en vroeg zich af waarom de wereld niet langer het gevoel had dat het ooit deed. Toch waren zulke mensen vaak gelukkig, herinnerde hij zichzelf, mogelijk omdat het niet echt uitmaakte op welke dag van de week het toch was.
(your mind like that, then you kept it in good order for a longer period of time, and you put off the day when you would be sitting in the sun, like some of the very old people, not exactly sure which day of the week it was and wondering why the world no longer made the sense that it once did. Yet such people were often happy, he reminded himself, possibly because it did not really matter what day of the week it was anyway.)
De passage reflecteert op het belang van het handhaven van iemands mentale duidelijkheid en orde als een ouder. Het suggereert dat individuen door iemands geest betrokken en georganiseerd te houden, individuen de onvermijdelijke achteruitgang kunnen vertragen die vaak met ouderdom komt. De vermelding van zitten in de zon impliceert een vredig maar potentieel desoriënterend leven in latere jaren, waar individuen tijd en betekenis uit het oog kunnen verliezen. Het erkent echter dat er een gevoel van geluk kan worden gevonden in deze eenvoud en gebrek aan bezorgdheid over de dagen van de week.
Dit idee nodigt uit op de aard van geluk en veroudering. Het stelt voor dat misschien een zorgeloze houding ten opzichte van de tijd leidt tot tevredenheid, waardoor oudere personen kunnen genieten van het moment in plaats van last te hebben van zijn vluchtige aard. Uiteindelijk legt het citaat een aangrijpende evenwicht vast tussen het handhaven van mentale scherpte en de acceptatie van de onvermijdelijke veranderingen van het leven, wat suggereert dat geluk kan gedijen, zelfs in perioden van onzekerheid.