Niesamowite, pomyślałem. Pracowałem w branży informacyjnej. Opowiadałem historie, w których ludzie zmarli. Przeprowadziłem wywiady z żałobnymi członkami rodziny. Uczęszczałem nawet do pogrzebów. Nigdy nie płakałem. Morrie, dla cierpienia ludzi w pół świata, płacząc. Zastanawiałem się, że to jest to, co dzieje się na końcu? Może śmierć jest wielkim korektorem, jedyną wielką rzeczą, która może w końcu sprawić, że nieznajomi wyrzucili dla siebie łzę
(Amazing, I thought. I worked in the news business. I covered stories where people died. I interviewed grieving family members. I even attended the funerals. I never cried. Morrie, for the suffering of people half a world away, was weeping. Is this what comes at the end, I wondered? Maybe death is the great equalizer, the one big thing that can finally make strangers shed a tear for one another)
Cytat odzwierciedla głęboki moment realizacji narratora, który jest zaangażowany w branżę prasową i świadkowie cierpiących regularnie bez reakcji emocjonalnej. Pomimo opowiadania tragicznych historii i uczęszczania do pogrzebów, nie odczuwa łez dla tych, o których zgłasza się. Kontrastuje to ostro z głęboką empatią Morrie dla trudnej sytuacji innych, nawet tych daleko. Narrator pyta, czy śmierć, jako uniwersalne doświadczenie, ma moc wywoływania wspólnego współczucia między ludźmi, którzy w przeciwnym razie pozostaliby obojętni.
Ten wgląd podkreśla znaczący temat książki, którym jest związek między ludzkością a zrozumieniem śmiertelności. Podczas gdy narrator jest przyzwyczajony do zgłaszania się na temat śmierci, zdolność Morrie do płaczu w odległym cierpieniu rodzi pytania o naturę reakcji emocjonalnych i naszych wzajemnych powiązań. Ostatecznie sugeruje, że zbliżanie się do końca życia może prowadzić do głębszego uznania wspólnych ludzkich doświadczeń, co skłoniło do refleksji na temat życia, śmierci i współczucia.