Przeczytaj mnie z ostatniej linii. „Przeczytaj mnie z ostatniej linii” - przeczytaj kapral, który mógłby zabrać skrót. Nie moja ostatnia linia, głupia! Pułkownik krzyknął. Czyjś inny. „Przeczytaj mnie z ostatniej linii” - odczytał kapral. To znowu moja ostatnia linia! wrzasnął pułkownika, stając się fioletowym z gniewem. Och, nie, proszę pana, poprawiło kaprala. To moja ostatnia linia. Przeczytałem ci to zaledwie chwilę temu. Nie pamiętasz, proszę pana? To było zaledwie chwilę temu. O mój Boże!
(Read me back the last line. 'Read me back the last line,' read back the corporal who could take shorthand. Not my last line, stupid! the colonel shouted. Somebody else's. 'Read me back the last line,' read back the corporal. That's my last line again! shrieked the colonel, turning purple with anger. Oh, no, sir, corrected the corporal. That's my last line. I read it to you just a moment ago. Don't you remember, sir? It was only a moment ago. Oh, my God!)
W tej scenie z „Catch-22” Josepha Hellera humorystyczne nieporozumienie rozwija się między pułkownikiem a kapralem. Pułkownik, sfrustrowany kapralem, nalega, że chce usłyszeć ostatnią linię innej osoby. Kapral błędnie interpretuje żądanie i ciągle odczytuje tę samą linię. Stwarza to cykl zamieszania i napięcia, podkreślając absurdalność ich komunikacji.
Gniew pułkownika nasila się, gdy zdaje sobie sprawę, że kapral nie przestrzega swoich rozkazów. Ta wymiana podkreśla tematy nieporozumienia i chaotycznej natury biurokracji wojskowej obecnej w całej powieści, ilustrując, w jaki sposób nawet proste prośby mogą zamieniać się w frustrujące sytuacje w absurdalnym świecie, w którym zamieszkują.