Bądź dumny, Bonito, śliczny chłopcze. Możesz wrócić do domu i powiedzieć ojcu: Tak, pobiłem Endera Wiggina, który miał zaledwie dziesięć lat, a ja miałem trzynaście lat. A do pomocy miałem tylko sześciu przyjaciół i jakimś cudem udało nam się go pokonać, mimo że był nagi, mokry i samotny – Ender Wiggin jest tak niebezpieczny i przerażający, że jedyne, co mogliśmy zrobić, to nie sprowadzić dwustu.
(Be proud, Bonito, pretty boy. You can go home and tell your father, Yes, I beat up Ender Wiggin, who was barely ten years old, and I was thirteen. And I had only six of my friends to help me, and somehow we managed to defeat him, even though he was naked and wet and alone--Ender Wiggin is so dangerous and terrifying it was all we could do not to bring two hundred.)
W tym fragmencie „Gry Endera” postać Bonito jest wychwalana za pokonanie Endera Wiggina, cudownego i groźnego młodego chłopca. Sugeruje to, że pobicie Endera, który w tamtym momencie był znacznie młodszy i bezbronny, jest czymś, czym można się pochwalić. Ten moment reprezentuje manipulację okolicznościami, podczas której Bonito i jego przyjaciele są dumni z pokonania kogoś, kogo postrzegają jako zagrożenie, pokazując swoją zbiorową brawurę pomimo nieodłącznie niesprawiedliwej sytuacji.
Fragment ten ilustruje tematykę dynamiki władzy i błędnego poczucia zwycięstwa, które często można spotkać w przypadku znęcania się. Podkreślając, że Bonito i jego przyjaciele potrzebowali jedynie małej grupy, aby pokonać odizolowanego Endera, podkreśla nie tylko ich niepewność, ale także strach, który Ender zaszczepia w innych. To spotkanie odzwierciedla szersze konflikty i wyzwania, przed którymi stoi Ender w całej narracji, wyznaczając początek jego podróży przeciwko przeciwnikom, którzy nie doceniają jego potencjału.
