Ender oparł głowę o ścianę korytarza i płakał, dopóki nie przyjechał autobus. Jestem taki sam jak Piotr. Zabierzcie mi monitor, a będę taki jak Peter.
(Ender leaned his head against the wall of the corridor and cried until the bus came. I am just like Peter. Take my monitor away, and I am just like Peter.)
W „Grze Endera” Orsona Scotta Carda postać Endera Wiggina przeżywa moment emocjonalnej bezbronności, zastanawiając się nad własną naturą. Opierając się o ścianę korytarza, czuje się przytłoczony i zaczyna płakać, zmagając się ze swoją tożsamością i ciemnością, która go otacza. Ta introspekcja ujawnia jego głęboki strach przed upodobnieniem się do swojego starszego brata, Petera, znanego z manipulacyjnego i bezwzględnego zachowania.
Świadomość Endera, że bez kontrolującego wpływu monitora mógłby popaść w te same cechy, którymi gardzi, podkreśla wewnętrzną walkę pomiędzy jego poczuciem siebie a potencjałem agresji. Ten moment podkreśla główny temat powieści, badanie cienkiej granicy między instynktem przetrwania a integralnością moralną. Strach Endera odzwierciedla szerszą eksplorację cech definiujących człowieczeństwo i wpływu wychowania na charakter.
