Zastanawiał się, czy nie spróbować być jak inni chłopcy. Ale nie przychodziły mu do głowy żadne dowcipy, a żaden z nich nie wydawał się śmieszny. Skądkolwiek pochodził ich śmiech, Ender nie potrafił znaleźć w sobie takiego miejsca. Bał się, a strach uczynił go poważnym.
(He toyed with the idea of trying to be like the other boys. But he couldn't think of any jokes, and none of theirs seemed funny. Wherever their laughter came from, Ender couldn't find such a place in himself. He was afraid, and fear made him serious.)
W „Grze Endera” główny bohater, Ender, zmaga się z wyzwaniem dopasowania się do rówieśników. Rozważa naśladowanie zachowań innych chłopców, zwłaszcza ich umiejętności żartowania i dzielenia się śmiechem. Pomimo prób nawiązania kontaktu, czuje wrodzoną rozłąkę, gdy stara się znaleźć w sobie humor. Ta niemożność współbrzmienia z ich śmiechem pogłębia jego izolację.
Poważna postawa Endera jest zakorzeniona w strachu, który hamuje jego zdolność do beztroskiego nawiązywania kontaktu z innymi. Jego wewnętrzna walka uwydatnia, jak strach może stłumić prawdziwą więź, pozostawiając go z dala od rówieśników. W rezultacie ta walka staje się głównym tematem jego podróży, ujawniając złożoność okresu dojrzewania i poszukiwania tożsamości.
