Cytat odzwierciedla przejmujący moment realizacji wśród tragedii, podkreślając powierzchowność różnic etnicznych. Zacharie i Deo podkreślają, w jaki sposób tożsamość ofiar rozmywa się, symbolizując wspólną ludzkość, która wykracza poza ich pochodzenie etniczne, Tutsi lub Hutu. Pomysł ten sugeruje, że przemoc wyrządzona przez zabójców wynika raczej z ignorancji niż jakichkolwiek wewnętrznych różnic między ludźmi, których zamordowali.

Ta rozmowa podkreśla głęboki wpływ konfliktu obywatelskiego, ilustrując, w jaki sposób głęboko zakorzenione podziały mogą prowadzić do zniszczenia, a także ujawniając prawdę o podstawowej jedności ludzi. Pojęcie, że sami zabójcy wymagały wyjaśnienia tożsamości, wskazuje na tragiczną ironię przemocy, ilustrując, w jaki sposób podziały te są ostatecznie sztuczne. Takie refleksje zapraszają czytelników do rozważenia znaczenia empatii i uznania wspólnych doświadczeń w promowaniu gojenia i pojednania.