Patrzyłem na twarze martwych studentów. Wiesz, Zacharie, patrząc na nie, nie mogę powiedzieć, które z nich były Tutsis, który Hutus. Dokładnie! - powiedział Deo głośnym szeptem. Najwyraźniej ktoś miał tutaj szeptać. I nie mogli też zabójcy! Zabójcy też nie widzieli różnicy, szeptał Zacharie. Więc pytają. Ponieważ nie mogą powiedzieć. Jesteśmy tymi samymi ludźmi.
(I stared at the faces of the dead students. You know, Zacharie, just looking at them, I can't tell you which ones were Tutsis, which Hutus. Exactly! said Deo in a loud whisper. Evidently, one was supposed to whisper here. And neither could the killers! The killers couldn't see the difference, too, whispered Zacharie. So they ask. Because they can't tell. We are the same people.)
Cytat odzwierciedla przejmujący moment realizacji wśród tragedii, podkreślając powierzchowność różnic etnicznych. Zacharie i Deo podkreślają, w jaki sposób tożsamość ofiar rozmywa się, symbolizując wspólną ludzkość, która wykracza poza ich pochodzenie etniczne, Tutsi lub Hutu. Pomysł ten sugeruje, że przemoc wyrządzona przez zabójców wynika raczej z ignorancji niż jakichkolwiek wewnętrznych różnic między ludźmi, których zamordowali.
Ta rozmowa podkreśla głęboki wpływ konfliktu obywatelskiego, ilustrując, w jaki sposób głęboko zakorzenione podziały mogą prowadzić do zniszczenia, a także ujawniając prawdę o podstawowej jedności ludzi. Pojęcie, że sami zabójcy wymagały wyjaśnienia tożsamości, wskazuje na tragiczną ironię przemocy, ilustrując, w jaki sposób podziały te są ostatecznie sztuczne. Takie refleksje zapraszają czytelników do rozważenia znaczenia empatii i uznania wspólnych doświadczeń w promowaniu gojenia i pojednania.