Poszczególni ludzie są narzędziami, których inni używają, aby pomóc nam wszystkim przetrwać. To kłamstwo. Nie. To tylko półprawda. O drugą połowę będziesz mógł się martwić, gdy wygramy tę wojnę.
(Individual human beings are all tools, that the others use to help us all survive. That's a lie. No. It's just a half truth. You can worry about the other half after we win this war.)
Cytat z „Gry Endera” Orsona Scotta Carda sugeruje pragmatyczne spojrzenie na jednostki jako narzędzia służące zbiorowemu celowi w osiągnięciu przetrwania i zwycięstwa w trudnych okolicznościach. Uznaje pewną perspektywę utylitarną, w której ludzie mogą być postrzegani jako narzędzia wykorzystywane przez innych do osiągnięcia wspólnych celów. Choć pogląd ten może mieć pewną wartość, upraszcza również złożoność relacji międzyludzkich i indywidualnej wartości.
Nacisk w oświadczeniu położony na priorytetowe traktowanie bezpośrednich celów, takich jak wygranie wojny, wskazuje na surową rzeczywistość, w której cele uświęcają środki. Pozostawia jednak bez zbadania głębsze konsekwencje traktowania jednostek jedynie jako środka do osiągnięcia celu. Ta półprawda zachęca do refleksji nad moralnymi i etycznymi względami przywództwa oraz nad wartością wrodzonego człowieczeństwa każdego człowieka, wykraczającą poza jego użyteczność.
