Morrie uczestniczył w pogrzebie IRV i powrócił poczucie przygnębienia, zastanawiając się nad tym doświadczeniem. Uprawiał ironię, że IRV, żywy, nigdy nie miał okazji usłyszeć o nim miłe słowa podczas nabożeństwa. Ta realizacja uznała Morrie jako głęboko tragiczną, podkreślając rozłączenie między tym, jak wyrażamy nasze uczucia zmarłym, a brakiem komunikacji, gdy są jeszcze żywe.

Ten moment sprawił, że Morrie pomyślał o znaczeniu mówienia ludziom, co dla nas znaczą, gdy jest jeszcze czas. Służyło to jako przypomnienie, że często czekamy zbyt długo, aby wyrazić nasze uznanie i miłość, co prowadzi do poczucia żalu. Sytuacja podkreśliła wartość otwartej komunikacji i pielęgnowania naszych bliskich, póki możemy.