Ludzie często pytają, czego tęsknię za Morrie. Tęsknię za tą wiarą w ludzkość. Tęsknię za oczami, które mogłyby tak zachęcać do życia. I tęsknię za jego śmiechem. Naprawdę tak.
(People often ask what I miss about Morrie. I miss that belief in humanity. I miss the eyes that could view life so encouragingly. And I miss his laugh. I really do.)
Mitch Albom zastanawia się nad swoim głębokim podziwem dla swojego byłego profesora, Morrie Schwartz, podkreślając głęboki wpływ Morrie na jego perspektywę na ludzkość. Albom wyraża tęsknotę za niezachwianą wiarą Morrie w dobroć ludzi i jego optymistyczne spojrzenie na życie, które stanowiło źródło inspiracji. Ta perspektywa zachęciła otaczających go ludzi do doceniania piękna życia i wspierania pozytywnych relacji.
Ponadto Albom czule pamięta zaraźliwy śmiech Morrie, który przyniósł wielu radość. Ten śmiech, w połączeniu z mądrością Morrie i współczującym światopoglądem, stworzył atmosferę ciepła i połączenia. Wspomnienie Alboma ilustruje trwały wpływ charakteru i nauk Morrie, podkreślając znaczenie utrzymania nadziei i radości nawet w trudnych czasach.