Mitch Albom zastanawia się nad swoim głębokim podziwem dla swojego byłego profesora, Morrie Schwartz, podkreślając głęboki wpływ Morrie na jego perspektywę na ludzkość. Albom wyraża tęsknotę za niezachwianą wiarą Morrie w dobroć ludzi i jego optymistyczne spojrzenie na życie, które stanowiło źródło inspiracji. Ta perspektywa zachęciła otaczających go ludzi do doceniania piękna życia i wspierania pozytywnych relacji.
Ponadto Albom czule pamięta zaraźliwy śmiech Morrie, który przyniósł wielu radość....