Więc uwierzył. Wierzono, ale ziarno wątpliwości było tam i pozostało, i od czasu do czasu wypuszczało mały korzeń. To zmieniło wszystko, że to ziarno wyrosło. Dzięki temu Ender uważniej słuchał, co ludzie mają na myśli, zamiast tego, co mówią. Dzięki temu stał się mądry.
(So he believed. Believed, but the seed of doubt was there, and it stayed, and every now and then sent out a little root. It changed everything, to have that seed growing. It made Ender listen more carefully to what people meant, instead of what they said. It made him wise.)
W „Grze Endera” główny bohater Ender Wiggin ma niezachwiane przekonania ukształtowane na podstawie jego doświadczeń i otaczających go oczekiwań. Jednak ciągły nurt wątpliwości komplikuje jego postrzeganie, powodując, że kwestionuje prawdziwe intencje kryjące się za słowami innych. Ta wątpliwość nie jest jedynie przeszkodą; raczej sprzyja głębszemu zrozumieniu złożoności interakcji międzyludzkich.
Ta dwoistość wiary i wątpliwości ostatecznie przyczynia się do mądrości Endera. Wzrost niepewności służy mu jako katalizator do bardziej przemyślanego kontaktu z otaczającymi go ludźmi, przedkładając prawdziwą komunikację nad powierzchowny dialog. W ten sposób to, co zaczyna się jako zwykłe ziarno wątpliwości, przekształca się w istotną część rozwoju jego charakteru.
