Weź mój stan. Rzeczy, które powinienem zawstydzić, nie będąc w stanie chodzić, nie być w stanie wytrzeć mojego tyłka, budzić poranki, chcąc płakać-nie jest z natury zawstydzającego lub zawstydzającego. To samo, ponieważ kobiety nie są wystarczająco cienkie lub mężczyźni nie są wystarczająco bogate. To właśnie uwierzyłby nasza kultura. Nie wierz w to.
(Take my condition. The things I am supposed to be embarrassed about now-not being able to walk, not being able to wipe my ass, waking up some mornings wanting to cry-there is nothing innately embarrassing or shaming about them. It's the same for women not being thin enough, or men not being rich enough. It's just what our culture would have you believe. Don't believe it.)
Mówca zastanawia się nad osobistymi zmaganiami, takimi jak niemożność chodzenia lub potrzebowanie pomocy w podstawowych zadaniach, podkreślając, że te kwestie nie powinny wywoływać poczucia zawstydzenia lub wstydu. Zamiast tego twierdzą, że standardy społeczne często dyktują to, co uważa się za dopuszczalne, co prowadzi do niepotrzebnego poczucia nieadekwatności.
Sentyment wykracza poza fizyczne ograniczenia na szerszą presję społeczną, takie jak wizerunek ciała dla kobiet i sukces finansowy dla mężczyzn. Mówca zachęca do odrzucania tych norm kulturowych i wzywa jednostki do przyjęcia ich rzeczywistości bez wstydu, wspierając bardziej współczujący pogląd na siebie.