Fragment odzwierciedla upływ czasu i zanikające wspomnienia o cenionym związku. Mówca wyraża, jak minęły miesiące i lata, ich wspomnienia stały się mniej jasne, prawie tak, jakby zostały zapieczętowane w delikatnych warstwach papieru tkankowego. Ta metafora ilustruje kruchość pamięci i sposób, w jaki można ją zasłonić w miarę upływu czasu.

Mówca odczuwa poczucie tęsknoty, gdy zdają sobie sprawę, że ich związek z przeszłością wymyka się. Zdjęcia patrzenia przez okno oznacza chęć ponownego ponownego powtórzenia tych wspomnień, ale rosnąca krycie reprezentuje nieuniknioną odległość, jaką tworzy czas. Ostatecznie przyznają, że minął moment ponownego połączenia, podkreślając melancholię utraconych możliwości i słodko -gorzki charakter wspomnienia.