Wówczas co miesiąc, co roku, było tak, jakby pamięć o tobie - nas… eksplozja - była zamknięta w drobnym tkance. … „Czułem się, jakbym patrzył przez okno na własną przeszłość i zamiast być przezroczysty, mój pogląd stał się coraz bardziej nieprzejrzysty, aż w końcu minął czas. Czas, aby zobaczyć, jak minąłeś.
(Then as each month, each year passed, it was as if the memory of you - of us… the explosion - were encased in a fine tissue-paper.' … 'I felt as if I were looking through a window to my own past, and instead of being transparent, my view was becoming more and more opaque, until eventually the time had passed. The time for coming to see you had passed.)
Fragment odzwierciedla upływ czasu i zanikające wspomnienia o cenionym związku. Mówca wyraża, jak minęły miesiące i lata, ich wspomnienia stały się mniej jasne, prawie tak, jakby zostały zapieczętowane w delikatnych warstwach papieru tkankowego. Ta metafora ilustruje kruchość pamięci i sposób, w jaki można ją zasłonić w miarę upływu czasu.
Mówca odczuwa poczucie tęsknoty, gdy zdają sobie sprawę, że ich związek z przeszłością wymyka się. Zdjęcia patrzenia przez okno oznacza chęć ponownego ponownego powtórzenia tych wspomnień, ale rosnąca krycie reprezentuje nieuniknioną odległość, jaką tworzy czas. Ostatecznie przyznają, że minął moment ponownego połączenia, podkreślając melancholię utraconych możliwości i słodko -gorzki charakter wspomnienia.