Możemy tu porozmawiać. Dodgson poprowadził go do stoiska superintendenta szklanego, w centrum budynku. Szkło zmniejszyło dźwięk szczekania. Ale przez okna mogli wyglądać na rzędy zwierząt.
(We can talk in here. Dodgson led him to a glass-walled superintendent's booth, in the center of the building. The glass cut down the sound of the barking. But through the windows, they could look out at the rows of animals.)
W tej scenie z „The Lost World” Michaela Crichtona postać Dodgson prowadzi kolejną osobę do szklanej budki położonej w centrum budynku. To stoisko służy jako biuro superintendenta, w którym dyskusje mogą odbywać się bez rozproszenia szczekania odgłosów z otaczającego środowiska. Szkło skutecznie tłumi dźwięki, umożliwiając bardziej skoncentrowaną rozmowę.
Ponadto stoisko zapewnia wyraźny widok wielu zwierząt na zewnątrz. Rzędy zwierząt są widoczne przez szkło, zwiększając atmosferę ustawienia. Ta kombinacja kontroli dźwięku i widoczności przyczynia się do unikalnego środowiska, w którym mogą odbywać się ważne dialogi przy zachowaniu połączenia ze stworzeniami w ich obudowie.