Boyunlarını çürümüş ağaç kütüklerinden kemiren bir fideler korosu, hayatı ölümden emer. Ben ormanın vicdanıyım, ama unutmayın, orman kendini yiyor ve sonsuza dek yaşıyor.
(A choir of seedlings arching their necks out of rotted tree stumps, sucking life out of death. I am the forest's conscience, but remember, the forest eats itself and lives forever.)
Alıntı, fidelerle temsil edilen yeni büyümenin çürümüş ağaç kütükleri gibi çürüyen maddeden ortaya çıktığı orman ekosistemindeki yaşamın esnekliğini ve döngüsel doğasını göstermektedir. Bu görüntüler, çürümenin ortasında bile hayatın nasıl gelişebileceği ve doğanın kendisini yenilemek için doğal bir yeteneğe sahip olduğu hakkında güçlü bir mesaj veriyor. Fideler, doğal dünyada umut, yenileme ve yaşam ve ölümün birbirine bağlılığını simgeliyor.
Konuşmacı kendilerini "ormanın vicdanı" olarak tanımlar ve bu döngü hakkında derin bir farkındalık anlamına gelir. "Orman kendini yiyor" ifadesi, yaşam ölüm yoluyla sürdürülürken ormanın canlılığını azaltmadığını gösterir. Bunun yerine, devam eden büyüme ve çürüme sürecini vurgular, ormanın süresiz olarak dayandığını, adapte olduğunu ve geliştiğini düşündürür. Nihayetinde, doğanın acımasız, iç içe yaşam ve ölüm süreçlerinin derin bir anlayışını yansıtır.