Tüm hikayeler sona erer. Kitabı iç çekip kapattığımız an, belki de sandalyemize oturup avucumuzu kapağın üzerinde dinlendirirken, quixotic duygularla karşılanır. Bir yandan, yazarın gevşek uçlarını başarıyla bağladığı, unutulmaz bir cümle çevirmesi ve kahramanın ahlaki seçimini kalbinin arzusu ile ödüllendirmesi durumunda memnun kalırız. Yine de maceranın bittiğine üzüldük. Bazen sadece birkaç sayfamız kaldığını gördüğümüzde, yavaşlarız, her kelimenin tadını çıkarırız,
(All stories come to an end. That moment when we sigh and close the book, perhaps sit back in our chair and rest our palm over the cover, is met with quixotic emotions. On the one hand, we're satisfied if the author successfully tied up loose ends, turned a memorable phrase and rewarded the hero's moral choice with his heart's desire. Yet we're also saddened that the adventure is over. Sometimes when we see that we only have a few pages left we slow down, savoring each word, staving off the)
Her hikaye nihayetinde sonucuna ulaşır ve okuyucular için acı bir anı sağlar. Bir kitabı bitirirken, memnuniyet ve üzüntü karışımı yaşarız. Yazar arsayı ustaca çözdü ve karakterleri hak ettiği sonları sunmuşsa, içerik hissedebiliriz. Yine de, yolculuğun bittiğinin farkına varmak, maceraya devam etmek isteyen bizi sık sık bırakıyor.
Bu duygu ikiliği, son sayfalara yaklaştıkça, genellikle duraklamamızı istedikçe özellikle belirginleşir. Kitabı isteksizce kapatmadan önce dilin ve derinliğin tadını çıkarmak için kasten daha yavaş okuyabiliriz. Bu tür anlar, bir anlatının sona ermesiyle ilişkili karmaşık duyguları kapsar ve hikayelerin üzerimize sahip olduğu derin etki yaratır.