Clevvinger gerçekten haklı olduğunu düşündü, ama Yossarian'ın kanıtı vardı, çünkü yabancılara her bombayı bırakmak için havaya uçtuğunda toplarla vurduğunu bilmiyordu ve hiç komik değildi. Ve bu komik değilse, daha komik olmayan birçok şey vardı. Arkasında yağ dağları arasında piyanosada bir çadırda bir serseri ve önünde sakin bir mavi deniz gibi yaşamak konusunda komik bir şey yoktu, bu da bir gözün parıldamasında bir kramp olan bir kişiyi yutturabilir ve üç gün sonra kıyıya geri gönderebilir, tüm suçlamalar, her iki soğuk nostrillerden ödenen, şişirilmiş, mavi ve putratesan, su, her iki soğuk nostriller arasında drene etti.
(Clevinger really thought he was right, but Yossarian had proof, because strangers he didn't know shot at him with cannons every time he flew up into the air to drop bombs on them, and it wasn't funny at all. And if that wasn't funny, there were lots of things that weren't even funnier. There was nothing funny about living like a bum in a tent in Pianosa between fat mountains behind him and a placid blue sea in front that could gulp down a person with a cramp in the twinkling of an eye and ship him back to shore three days later, all charges paid, bloated, blue and putrescent, water draining out through both cold nostrils.)
Anlatıda, Clevinger perspektifine sıkıca inanırken, Yossarian bunu çevreleyen saçmalıkların yadsınamaz kanıtlarıyla karşı koyar. Toplarla donanmış yabancılar, bombalama görevlerini yerine getirmek için havaya her yükseldiğinde Yosseri'yi hedefliyor, savaşın tehlikelerini ve Clevinger'ın doğruluk duygusunu zorluyor. Bu, içinde bulundukları kaotik ve hayatı tehdit eden durumu vurgular ve savaşla sıklıkla ilişkili mizahın yanlış yerleştirildiğini vurgular.
Yossarian'ın varlığı korkunç dağlarla çevrili bir çadırda ve ölümcül bir tehdit oluşturan aldatıcı bir şekilde sakin bir denizde yaşıyor. Deniz imgeleri potansiyel olarak onu yutuyor ve grotesk bir devlete geri döndürüyor, çevrelerinin sert gerçekliğinin altını çiziyor. Bu tür koşullarda hayatta kalma mücadelesi konusunda eğlenceli bir şey yoktur ve metin, mizahın gerçek tehlike ve umutsuzluk karşısında kaybolduğu savaşın trajik saçmalıklarını yakalar.