Beni öldürmeye çalışıyorlar, Yossarian ona sakince söyledi. Kimse seni öldürmeye çalışmıyor, Clevinger ağladı. O zaman neden bana ateş ediyorlar? Yossarian sordu. Herkese ateş ediyorlar, Clevinger cevapladı. Herkesi öldürmeye çalışıyorlar. Ve bu ne fark yaratıyor?
(They're trying to kill me, Yossarian told him calmly.No one's trying to kill you, Clevinger cried.Then why are they shooting at me? Yossarian asked.They're shooting at everyone, Clevinger answered. They're trying to kill everyone.And what difference does that make?)
Joseph Heller'in "Catch-22" romanında, Yossarian ve Clevinger arasında çok önemli bir diyalog ortaya çıkıyor ve savaşın saçmalıklarını vurguluyor. Yossarian, Clevinger'a insanların onu öldürmeye çalıştığını söyleyerek hedeflenme korkusunu ifade eder. Clevinger, aksine, kimsenin özellikle Yossarian'dan sonra olmadığı konusunda ısrar ediyor, daha ziyade mermiler ayrım gözetmeden uçarken herkesin tehlikede olduğu konusunda ısrar ediyor. Bu değişim, bireysel endişelerin kolektif bir tehditle gölgede kaldığı savaşın kaotik ve irrasyonel doğasını ortaya çıkarıyor.
Konuşma kitabın kritik bir temasının altını çiziyor: askerler arasında yaygın çaresizlik ve paranoya duygusu. Yossarian'ın özel olarak hedeflenmek veya başkalarıyla risk altında olmak arasındaki ayrım hakkındaki basit ama derin sorusu, durumlarının deliliğini vurgulamaktadır. Nihayetinde, savaşın saçmalıkları belirginleşir, çünkü gerçek şu ki, herkes aynı tehlikeli ortama tabidir, bu da varoluşsal karışıklığa ve hayatta kalma mücadelesine yol açar.