Ona o kadar güzel, o kadar baştan çıkarıcı, sıradan insanlardan o kadar farklı görünüyordu ki, neden kimsenin caddenin parke taşlarındaki topukluların kastanet şarkısı tarafından olduğu kadar hareket etmediğini anlamadı, ne de kalplerinin iç çekmeleri ya da kimsenin saçlarının uçuşunun altında sevgi ile delirmediğini, nedenini, gülümsemesinin altını, altını, altını, altını, altın uçuşunun altında sevmedi.
(She seemed to him so beautiful, so seductive, so different from common people that he did not understand why no one was as moved as he was by the castanet song of her heels on the cobblestones of the street, nor why hearts did not beat not the rush to the sighs of her ruffles, nor why no one went mad with love under the caress of her hair, the flight of her hands, the gold of her smile.)
Anlatıcı, bir kadının derin güzelliğini ve cazibesini anlatıyor ve sıradan insanlarla karşılaştırıldığında ne kadar benzersiz bir şekilde büyüleyici olduğunu vurguluyor. Kahramanı, varlığına derin bir duygusal tepki hissediyor, özellikle de topukların parke taşlarındaki sesi ile vurgulanan, etrafındaki başkalarının algılayamadığı zengin bir duygu goblenini uyandırıyor gibi görünüyor. Algıdaki bu eşitsizlik, enfatasyonundaki izolasyonunun altını çiziyor.
Duygularının etrafındaki kişilerin ilgisizliğine karşı yan yana gelmesi, sevgisinin ve hayranlığının derinliğini gösterir. Kimsenin neden saçları ve gülümsemesi gibi özelliklerine yoğun tepkilerini paylaşmadığını, gerçek aşkın genellikle yalnız bir deneyim olabileceği fikrini güçlendirmediğini merak ediyor. Duygularının zenginliği, etrafındaki sıradan dünyanın aksine var olan olağanüstü bir bağlantının canlı bir resmini çiziyor.