Ender kavga etmekten hoşlanmazdı. Peter'ın türünden, güçlünün zayıfa karşı olmasından hoşlanmadığı gibi, kendi türünden de, akıllının aptala karşı olmasından hoşlanmadı.
(Ender didn't like fighting. He didn't like Peter's kind, the strong against the weak, and he didn't like his own kind either, the smart against the stupid.)
"Ender'in Oyunu"nda Ender Wiggin, çatışma ve rekabete ilişkin duygularıyla boğuşuyor. Gücün doğasını, özellikle de güçlünün zayıfa hükmettiği durumlarda onaylamaz. Bu ahlaki duruş onun derin empati ve adalet duygusunu ortaya çıkarıyor ve bu tür savaşların katılan herkese ne kadar zarar verdiğini vurguluyor. Ender, gücün başkalarına baskı yapmak için kullanılması fikrinden giderek daha fazla rahatsızlık duyuyor ve bu, savaşçı bir toplumda kendisine yüklenen beklentilerle kendi iç mücadelesini yansıtıyor.
Ek olarak Ender'in eleştirisi, kendi grubu içindeki dinamikleri de kapsıyor; çünkü kendisi, zekilerin daha az yetenekli olanları sömürme yönündeki rahatsız edici eğilimini algılıyor. İster fiziksel ister entelektüel olsun, bu güç ikiliği, liderlik ve çatışma etiği üzerine dokunaklı bir yorum sağlar. Ender'in bakış açısıyla anlatı, geleneksel zafer ve yiğitlik kavramlarına meydan okuyor, okuyucuları rekabet ve güç eşitsizlikleriyle tanımlanan bir dünyada eylemlerinin ahlaki sonuçlarını düşünmeye teşvik ediyor.
