Başkaları tarafından beğenilmeye yönelik içsel insan arzusu, sosyal doğamızın temel bir yönüdür. Çocukluktan yetişkinliğe kadar pek çok kişi akranlarından, ailesinden ve genel olarak toplumdan kabul, onay ve onay arar. Bu özlem genellikle davranışlarımızı, kararlarımızı ve öz algılarımızı etkiler. Alıntı üzerinde düşündüğümüzde, beğenilme arzumuzu kabul etmenin, başkalarıyla gerçek bağları geliştirmenin yanı sıra kendimizi daha iyi anlamamız için bir temel oluşturabileceği açıkça ortaya çıkıyor. Bu doğuştan gelen ihtiyacın reddedilmesi, yüzeysel etkileşimlere, sosyal geri çekilmeye veya özgün olmayan davranışlara yol açabilir ve bu da sonuçta kişisel gelişimi ve ilişki kurmayı engelleyebilir.

Beğenilme isteğinin ortak bir insan deneyimi olduğunu kabul etmek bize empati ve şefkat geliştirmemizi de hatırlatabilir. Herkes benzer arzulara sahip olduğundan, bizi başkalarının kusurlarını kabul etmeye teşvik eder. Bu ifadenin doğruluğu, dışarıdan onaylanmanın bir meta haline geldiği ve beğenilme baskısının bazen yüzeysel etkileşimlere ve hatta kaygı ve depresyon gibi zihinsel sağlık sorunlarına yol açabildiği sosyal medya çağında özellikle dokunaklıdır.

Aynı zamanda, bu gerçeği anlamak bize, yüzeysel onay yerine özgün bağlantılara öncelik verme konusunda ilham verebilir. Eylemlerimizin gerçek değerler tarafından mı yönlendirildiğini yoksa yalnızca dış doğrulamayı mı amaçladığını düşünmemizi sağlar. Kırılgan noktalarımızı kabullenmek ve sevilme ihtiyacımız konusunda dürüst olmak, karşılıklı anlayış ve kabulün geliştiği daha anlamlı ilişkiler geliştirebilir. Sonuçta, bu evrensel arzuyu kabul etmek, daha fazla kişisel farkındalığa ve daha sağlıklı kişilerarası dinamiklere doğru bir adım olabilir.

---Matt Mitrione---