Herkes her zaman ona karşı çok arkadaş canlısıydı ve hiç kimse çok hoş değildi; Herkes onunla konuştu ve hiç kimse bir şey söylemedi.
(Everyone was always very friendly toward him, and no one was ever very nice; everyone spoke to him, and no one ever said anything.)
Joseph Heller'in "Catch-22" nin alıntısı, yüzeysel dostluk ve gerçek nezaket arasında keskin bir kontrast vurgulamaktadır. İnsanlar onunla konuşarak dostluğu dışa doğru ifade edebilirken, etkileşimlerinin madde ve samimiyetten yoksun olduğunu ileri sürmektedir. Bu ikilik, özellikle romanda tasvir edilen savaş ve bürokrasi bağlamında, sosyal etkileşimlerde sıklıkla bulunan paradoksların altını çizmektedir.
Gözlem, görünüşlerin aldatıcı olabileceği insan ilişkileri hakkında daha geniş bir yorumu yansıtmaktadır. İletişimin doğası ve nezaket ve otantik endişe arasındaki fark hakkında sorular ortaya çıkarır ve bireylerin başkaları tarafından çevrelenmesine rağmen nasıl izole hissedebileceğini vurgular. Bu, Heller'in çalışmalarına nüfuz eden saçmalık ve ironiyi kapsar.