Yedi gün boyunca, uzun yıllar boyunca yetiştirdiği ölüme kızıyormuş gibi tavana somurtkan görünerek yatakta yatıyordu. Korkunç mide bulantısına rağmen kusamayan bazı insanlar gibi, orada ölemiyor, hayata direndiğinde ölüme direniyor, süreç ve değişime kızdı.
(For seven days she lay in bed looking sullenly at the ceiling as though resenting the death she had cultivated for so many years. Like some people who cannot vomit despite horrible nausea, she lay there unable to die, resisting death as she had resisted life, frozen with resentment of process and change.)
Bir hafta boyunca, karakter yatakta kaldı, tavana sabitlendi, hayatla uzun süreli mücadelesi üzerinde kederi somutlaştırdı. Bu yoğun üzüntü, hem ölümü hem de ona eşlik eden hayati değişiklikleri reddettiği için iç çatışmasını yansıtır. Devleti, kaçamadığını hissettiği yaşam ve ölüm süreçlerine karşı derin oturmuş bir kızgınlık taşıyor.
Bu tasvir, karakterin duygusal bir kargaşa döngüsüne yakalandığı derin bir durgunluğu göstermektedir. Ölüm arzusuna rağmen, kendisini ezici umutsuzluktan kurtaramayan birine benzeyen kendini hareketsiz bulur. Görüntüler, sadece hayata değil, aynı zamanda insan durumu hakkında güçlü bir yorum sergileyen varoluşun kaçınılmaz sonucuna da karşı direnişini yakalar.