'Camelot'u çocukluğumda gördüğüm andan itibaren, canlı bir seyirci önünde performans sergilemenin organik eğilimi saf ve içgüdüseldir. Dışarı çıktığınızda 'Kesin!' diye bağırmak yok. ya da yeniden başlama gibi bir şey çünkü o an geçti ve sen o an olduğu gibi onun içindesin ve onu herkesle paylaşıyorsun.
(From the moment I saw 'Camelot' as a kid, the organic inclination of performing before a live audience is raw and visceral. Once you're out there, there's no yelling 'Cut!' or any such thing as a do-over because that moment has passed, and you're in it as it's happened and gone, sharing it with everyone.)
Bu alıntı, canlı performansın özünü ve bir sanatçı ile izleyicileri arasındaki samimi bağı çok güzel bir şekilde yansıtıyor. Tiyatroyla benzerlik, özellikle de çocukken 'Camelot' gibi bir gösteriyi izleme deneyimini hatırlatarak, canlı bir kalabalığın önünde performans göstermenin doğası gereği ne kadar özgün ve filtresiz olduğunun altını çiziyor. Hataların düzeltilebildiği kayıtlı medyanın aksine, canlı performanslar varlık, kendiliğindenlik ve kırılganlık gerektirir. Aksiyon anı gerçek zamanlı olarak ortaya çıkıyor ve her deneyimi benzersiz ve tekrarlanamaz hale getiriyor. Bu öngörülemezlik, performansı, o anın provası olduğu kadar, o ana karşılık vermeyle de ilgili bir sanat biçimine yükseltiyor. Kusurları kucaklamanın, bunların insani bağın bir parçası olduğunu anlamanın ve canlı eğlencenin büyüsünün önemini vurguluyor. 'Bağırmak yok' benzetmesi bize hayatın kendisinin, tıpkı canlı bir gösteri gibi, yeniden çekim olanağı sunmadığını hatırlatıyor; hem sanatçıların hem de izleyicilerin o anda tam olarak mevcut olmalarını gerektirir. Böyle bir bakış açısı, sanatçılara zanaatlarına değer vermeleri ve izleyicilere kalıcı etki yaratan gerçek, kusurlu anlara değer vermeleri konusunda ilham verir. Sonuç olarak bu alıntı, mevcut olmanın ham ve dürüst doğasını ve özgün paylaşılan deneyimlerin derin gücünü övüyor.
