Yeterince sevdi ve yeterince kaybettim, artık arama yapmıyorum, sadece açılıyorum, artık acıyı anlamlandırmaya çalışmıyorum, gerçek şeylerin inebileceği yumuşak ve sağlam bir ev olmaya çalışmak. Kendini hissedin. Ama nadiren, sonsuz Beraththat'ın nefes almadığı bir kapı olduğunu görmek için yeterince kare yapıyor
(Havin loved enough and lost enough,I'm no longer searching,just opening,no longer trying to make sense of painbut trying to be a soft and sturdy homein which real things can land.These are the irritationsthat rub into a pearl.So we can talk for a whilebut then we must listen,the way rocks listen to the sea.And we can churn at all that goes wrongbut then we must lay all distractionsdown and water every living seed.And yes, on nights like tonightI too feel along. But seldom do Iface it squarely enough to see that it's a doorinto the endless beraththat has no breather)
Bu yansımada yazar, sevgi ve kayıp yaşadıktan sonra duygusal bir evrim yolculuğunu paylaşıyor. Artık hayatın acılarına cevap arama ihtiyacı ile tüketilmiyor, açık olmanın ve besleyici bir ortam yaratmanın önemini vurguluyorlar. Bu yaklaşım, tıpkı tahriş edenlerin incilere dönüşmesi gibi, gerçek duyguların yerleşmesine ve dönüşmesine izin verir. Yazar, zorlukları tartışmak değerli olsa da, dünyayla dinlemenin ve bağlantı kurmanın da aynı derecede önemli olduğunu öne sürüyor.
Yalnızlık gecelerinde yazar, kayıp hissetmeyi kabul ediyor, ancak bu duygusal durumu daha derin bir yansıma için bir fırsat olarak tanıyor. Varlığın genişliğini anlamanın bir kapı olarak tanımlanıyor, her zaman mevcut olan ama sıklıkla göz ardı edilen bir nefes. Bu perspektif, sessiz anlar için bir takdir ve kişisel gelişim ve başkalarının ihtiyaçlarına yönelmenin önemini teşvik eder.