Her şeyin olduğumuz yerde olduğunu öğrendim. Acımız veya sıkıntımız ne olursa olsun, tüm hayat ne olursa olsun uyanırsak. Gidecek hiçbir yer olmasa da, ölüm korkumuzun bizi nasıl yönettiğini açıkça görebiliyor ve hissedebiliyordum. Yine de gizemli bir şekilde, sadece ona ulaşabilirsek, her korkunun merkezinde bir barış yüzüğü olduğunu öğrendim. Şimdi her duş aldığımda, nihai ölümümüzü ilk kabul edene kadar tam olarak yaşayamayacağımızı hatırlamaya çalışıyorum. Aksi takdirde, her zaman koşacağız veya koşacağız. Sadece bu dünyada kırılgan misafir olduğumuzu kabul edebildiğimizde, ancak o zaman nerede olursa olsun evde olacağız.
(I learned that everything is right where we are. No matter our pain or distress, all of life is in whatever moment we wake to. I could clearly see and feel how our fear of death makes us run, though there is nowhere to go. Yet mysteriously, I learned that there's a ring of peace at the center of every fear, if we can only get to it. Every time I shower now, I try to remember that we can-not live fully until we can first accept our eventual death. Otherwise, we will always be running to or running from. Only when we can accept that we are fragile guests on this Earth, only then will we be at home wherever we are.)
Alıntı, acı ve sıkıntı dahil deneyimlerimizin şimdiki anı bağlı olduğunu vurgulamaktadır. Ölüm korkusunun bizi kaçış aramaya nasıl ittiğini vurgular, ancak gidecek hiçbir yer olmadığı için bu görev boşuna. Bunun yerine yazar, her korkunun içinde yaşam ve ölümün dikkatle kabul edilmesiyle erişilebilecek içsel bir barış olduğunu keşfeder.
Ölümümüzü tanıyarak, sürekli olarak ondan kaçmak yerine hayatı tamamen kucaklamayı öğrenebiliriz. Dünyada kırılgan misafirler olma fikri, günümüzde rahatlık ve aidiyet bulmak için bir hatırlatma görevi görür ve sonuçta çevremizle daha derin bir bağlantı duygusunu teşvik eder.