Irene nefes aldı. Duygularını bıraktın mı Stuart? tısladı. Stuart gözlerini kapattın. Hayır, dedi. Au Contraire. Edinburgh yeni kasabası için güçlü bir dildi, ama bunu söylemek zorundaydı. Beni zıt değil, dedi Irene. Ama çok geçti. Vardı.
(Irene gasped. Have you taken leave of your senses, Stuart? she hissed. Have you?Stuart closed his eyes.No, he said. Au contraire. It was strong language for the Edinburgh New Town, but he had to say it.Don't au contraire me, said Irene.But it was too late. He had.)
Irene, Stuart'ın söylediği bir şey tarafından şaşırır ve bunun tamamen mantıksız olduğunu hisseder. Onun inançsızlığı, akıl sağlığını sorguladığı ve sözlerini yeniden gözden geçirmeye çağırdığı için belirgindir. Ancak Stuart, perspektifinin sadece rasyonel değil, aynı zamanda Irene'nin görüşlerine aykırı olduğunu iddia ederek kararlı ve bestelenmeye devam ediyor.
Aralarındaki gerilim, Irene'nin keskin imbiği ile yükselir. Hayal kırıklığına rağmen, Stuart'ın görüşüne girme kararlılığı, akıl yürütmesine daha derin bir güveni yansıtıyor. Değişim, güçlü duygular dahil olduğunda düşüncelerindeki kontrastı ve iletişimin zorluklarını vurgular.