Ami'nin ölümünden bu yana bir hafta geçti ve anlatıcı, annelerinin geçtiği anla çakışarak erken uyanmaya yansıyor. Bu uyanış bir rüya değil, beraberinde Ami'nin sesini duyma duygusu getiren bir düşünce. Korkudan ziyade, anlatıcı paylaştıkları bağlantı için sevinç ve minnettarlık hissediyor. Bu gerçekleşme anı birlikte geçirilen zamanın takdirini derinleştirir.
Anlatıcı, zamanın genişliğini ve çok sayıda evreni düşünürken, AMI ile olan bağlarının nadir ve güzelliğini tanır. Varoluşun büyük goblenindeki ortak anlarının önemini vurgulayarak böyle özel bir bağlantı yaşadığı için şanslı hissediyorlar. Kayıp konusundaki bu bakış açısı, keder karşısında teselli sağlayarak sevgi ve ilişkilerin kalıcı etkisini vurgular.