Tanrı'nın en cömertçe sağladığı tarihte kilisenin en sıkı anlama geldiğini merak ediyor. Çağın sonu hakkında önemli bir konuşma var ve birçok insan Mesih'in yaşamları boyunca geri döneceğine inanıyor gibi görünüyor. Ama neden Mesih'in geri dönüşünü beklemek, vermemizi kökten etkilemedi? Neden Mesih'in yakında geri dönüşüne inanan insanlar, kendi finansal imparatorluklarını inşa etmek için bu kadar hızlıdır-ki bu da kehanetin yok olacağını söyleyen-ve Tanrı'nın krallığını inşa etmek için çok yavaş?
(It's curious that the Church has become the most tightfisted at the very time in history when God has provided most generously. There's considerable talk about the end of the age, and many people seem to believe that Christ will return in their lifetime. But why is it that expecting Christ's return hasn't radically influenced our giving? Why is it that people who believe in the soon return of Christ are so quick to build their own financial empires--which prophecy tells us will perish--and so slow to build God's kingdom?)
Randy Alcorn, kilise içinde ilgi çekici bir paradoks gösteriyor: Tanrı son derece cömert olsa da, kilisenin kendisi giderek daha cimri hale geldi. Mesih'in yakın dönüşü hakkındaki yaygın inançlara rağmen, bu beklenti bireylerin kaynaklarını nasıl tahsis ettikleri konusunda radikal değişikliklere ilham vermiyor gibi görünmektedir. Tanrı'nın krallığının büyümesine öncelik vermek yerine, birçok inanan kendileri için servet biriktirmeye odaklanıyor, yani kehanete göre yok olmaya mahkum.
Bu tutarsızlık, inancın finansal davranış üzerindeki gerçek etkisi hakkında sorular ortaya çıkarır. Alcorn, Mesih'in geri dönüşünün beklentisinin inananları zamansal finansal kazanımlardan ziyade ebedi arayışlara daha fazla yatırım yapmaya zorlaması gerektiği fikrine meydan okuyor. Mesih'in potansiyel geri dönüşünün aciliyeti ile inananlar arasında yavaş cömertlik hızı arasındaki zıtlık, inanç topluluğundaki öncelikler ve değerler hakkında içgözlem gerektirir.