Artık dağınık bir şey olmamak bir zevk. Artık 'tuzu geç, vals' ya da ekmeği geç, fred. veya bana pancar vur, Pete.
(It sure is a pleasure not having Flume around in the mess hall any more. No more of that 'Pass the salt, Walt.'Or 'Pass the bread, Fred.'Or 'Shoot me a beet, Pete.)
Joseph Heller'in Roman Catch-22'de, Mess Hall'daki karakterin olmaması, etrafındaki kişilere rahatlama hissi getiriyor. Flume'un varlığı, sıradan eşyaları eğlenceli ama tahriş edici bir şekilde çağırma alışkanlığı ile karakterize edildi ve aynı kafiye kullanılarak birden fazla istek için aynı kafiye kullanıldı. Bu, yemekler sırasında tekrarlayan ve dikkat dağıtıcı bir atmosfer yarattı.
Konuşmacı, Flume'un maskaralıkları olmadan dağınık bir zevk ifade ediyor, bu da ayrılışının herkes için yemek deneyimini geliştirdiğini gösteriyor. Bu, bireysel davranışların, özellikle arkadaşlık ve huzurlu yemeklerin değerlendiği bir kontran gibi paylaşılan alanlarda grup dinamiklerini nasıl önemli ölçüde etkileyebileceğini vurgulamaktadır.