(Its basic axiom is to be followed by individuals as well as great nations, by Losers and Winners alike. We have demonstrated the workability of the axiom in Vietnam, in Bangladesh, in Biafra, in Palestinian refugee camps, in our own ghettos, in our migrant labor camps, on our Indian reservations, in our institutions for the defective and the deformed and the aged. This is it: Ignore agony.)
Kurt Vonnegut Jr.'ın "Wampeters, Foma ve Granfalloons" un alıntısı, bireylerin veya ulusların başkalarının acılarının sıklıkla göz ardı edildiği güçlü ama rahatsız edici bir insan durumunu yansıtıyor. Bu aksiyomun hem kaybedenler hem de kazananlar için geçerli olduğunu belirterek, Vonnegut kişinin sosyal duruşuna veya başarısına bakılmaksızın acıyı ve zorluğu görmezden gelme eğilimini vurgular. Bu tutum, savaşın parçaladığı ülkeler, mülteci kampları ve marjinal topluluklar gibi çeşitli küresel bağlamlarda yaygındır ve insan empatisi ve farkındalıklarında ahlaki bir başarısızlığı vurgular.
Bu “acıyı görmezden gelme” kavramı, toplumsal ve bireysel tepkilerde acıya olan yanıtlarda önemli bir ayrılma önermektedir. Vonnegut, Vietnam'dan Hint rezervasyonlarına kadar çok sayıda yer ve grubu listeler, burada ağrı sık sık bir kenara fırlatılır. Bu gözlem, okuyucuları böyle bir kayıtsızlığın devam etmesine izin veren toplumsal normlar üzerinde düşünmeye zorlamaktadır. Bu göz ardı edilen mücadelelere dikkat çeken Vonnegut, bizi, ilgisizlikten farkındalık ve merhamete geçiş çağırarak, acı çekenlere karşı kendi perspektiflerimizi ve sorumluluğumuzu yeniden gözden geçirmeye davet ediyor.
.
