Bu pasajda, karakter, uzun, düz ve rafine edilmemiş bir beton parçasına benzediği sanatın kalıcı doğasına kıyasla yaşamın kısalmasına yansır. Bu tefekkür, hayatın geçici iken, sanatın süresiz olarak uzanma, zamansal varlıklarının ötesinde anları yakalama kapasitesine sahip olduğunu kabul ettiği için varoluşsal bir farkındalık duygusu ortaya koyuyor.

Bu gerçekleşmeye geldiğinde, bir parça mücevher alır ve ceket cebine yerleştirir ve yaşamın hem malzeme hem de sanatsal yönleriyle bir bağlantıyı sembolize eder. Mücevherleri ortadan kaldırma eylemi, hayatın geçişi ve dünyasında sunulan keskin gerçekler karşısında bile anlamlı bir şeyi tutma arzusu önerebilir.