Miro, çok üzgünüm. Siz insanlara her zaman çok acıdım çünkü aynı anda yalnızca tek bir şeyi düşünebiliyordunuz ve anılarınız çok kusurlu ve... . . Artık günü birini öldürmeden geçirmenin bir başarı olabileceğini anlıyorum. Bu bir alışkanlık haline geliyor. Çoğumuz vücut sayımızı oldukça düşük tutmayı başarırız. Bu, komşulukla yaşamanın yoludur.
(Miro, I'm so sorry. I always felt such pity for you humans because you could only think of one thing at a time and your memories were so imperfect and . . . now I realize that just getting through the day without killing somebody can be an achievement.It gets to be a habit. Most of us manage to keep our body count quite low. It's the neighborly way to live.)
Orson Scott Card'ın "Children of the Mind" adlı kitabında bir karakter, insan doğasına dair daha önceki yanlış kanılarını yansıtıyor. Aynı anda yalnızca tek bir düşünceye odaklanabilen ve güvenilmez anılara sahip olan insanlara karşı geçmişteki acıma duygularından pişmanlık duyduklarını ifade ederler. Karakter, günlük hayata zarar vermeden devam etmenin önemli bir başarı olabileceğinin farkına varır.
Perspektifteki bu değişim, barışı korumanın ve şiddetten kaçınmanın alışkanlık haline gelebildiği insan varoluşunun karmaşıklıklarını vurguluyor. Anlatı, kısıtlamanın ve başkalarıyla barış içinde bir arada yaşama çabasının ortak bir değer olduğunu ileri sürerek toplum içinde uyum içinde yaşamanın önemini vurguluyor.
