Şimdi neredeydik? Beni son satırı oku. `` Beni son satırı geri oku, ', stenografi alabilecek onbaşı geri okuyun. Son çizgim değil, aptal! Albay bağırdı. Başkası. 'Beni son satırı geri oku,' Onbaşı oku. Bu benim son çizgim yine! Albay çığlık attı, morla öfkeyle döndü. Oh, hayır, efendim, onbaşı düzeltti. Bu benim son çizgim. Bir dakika önce sana okudum. Hatırlamıyor musunuz efendim? Sadece bir dakika önceydi. Ah, Tanrım! Beni son çizgisini oku, aptal.
(Now, where were we? Read me back the last line. 'Read me back the last line,' read back the corporal who could take shorthand. Not my last line, stupid! the colonel shouted. Somebody else's. 'Read me back the last line,' read back the corporal. That's my last line again! shrieked the colonel, turning purple with anger. Oh, no, sir, corrected the corporal. That's my last line. I read it to you just a moment ago. Don't you remember, sir? It was only a moment ago. Oh, my God! Read me back his last line, stupid.)
Joseph Heller'in "Catch-22" nin bu mizahi pasajında, bir onbaşı talebini yanlış yorumladığında bir albay giderek daha fazla hayal kırıklığına uğruyor. Albay, Onbaşı'nın bir çizgiyi geri okumasını ister, ancak onbaşı kendi son çizgisini tekrarlamaya devam ederek karışıklığa neden olur. Askeri iletişimin bürokratik saçmalıklarını vurgulayarak Albay'ın öfkesi büyüdükçe durum artar.
Bu değişim, basit isteklerin yanlış anlamalara ve daha yüksek duygulara yol açabileceği bürokrasinin kaotik doğasını göstermektedir. Onbaşı, kendi sözleri ile albay arasındaki farkı tanıyamaması, hiyerarşik sistemlerde sıklıkla yaşanan hayal kırıklığını ortaya çıkararak komik gerginliğe yol açar. Heller, bu diyaloğu katı askeri protokollerin çılgınlığını ve iletişim arızalarının saçmalığını ortaya çıkarmak için kullanıyor.