Paris ise tam olarak bakması gerektiği gibi görünüyordu. Kalbini kolunda giydi ve garip olan şey, çok açık bir şekilde giydiği kalbin başka şekillerde bu kadar kapalı mistisyensiz, davetsiz olmasıydı.
(Paris, on the other hand, looked exactly as it was supposed to look. It wore its heart on its sleeve, and the strange thing was that the heart it wore so openly was in other ways so closed-mysterious, uninviting.)
"Paris to the Moon" da Adam Gopnik, Paris'in özünü açıklık ve muamma karışımını somutlaştıran bir şehir olarak yakalar. "Kalbini koluna taktı" ifadesi, şehrin canlı ve etkileyici olduğunu, ziyaret eden herkes tarafından hemen görülebilen yaşam ve kültürle dolu olduğunu gösteriyor. Yine de, zıt bir unsur da var. Dışa dönük ifadesine rağmen, Paris, karmaşıklıklarını daha derinlemesine araştırmaya çalışanlara kapalı veya davetsiz hissettirebilecek gizem katmanlarına sahiptir.
Paris'in karakterindeki bu ikilik, görünüşlerin aldatıcı olabileceği kentsel yaşamın karmaşıklıklarını yansıtır. Gopnik, ilk bakışta şehrin güzelliğini ve sanatsal yeteneğini takdir edebilmesine rağmen, gerçek doğasını anlamak sabır ve yüzeyin ötesinde keşfetme isteği gerektirdiği fikrini vurgular. Paris, keşif davet eden ancak sırlarını koruyabilen bir yerdir ve bir kerede hoş ve zor olan zengin bir deneyim goblen sunabilir.