Her zaman başkaları için kötü ya da kaba olan insanların sadece böyle olduğuna inanmıştı çünkü hayatlarında yanlış bir şey vardı ve hayatlarında yanlış bir şey olan insanların hor görülmeyecekleri veya nefret edilmeyeceğine, ancak acınacaklardı. Bu yüzden
(She had always believed that people who were nasty or unkind to others were only like that because there was something wrong in their lives, and that people who had something wrong in their lives were not to be despised or hated, but were to be pitied. So)
Kahraman, başkalarında kaba olmayanlığın doğal kötülükten ziyade kişisel mücadelelerden kaynaklandığı inancını yansıtır. Olumsuz hareket edenlerin davranışlarını etkileyen daha derin sorunlara sahip olduklarını anlıyor. Bu perspektif, yargılamadan ziyade bir empati duygusunu teşvik eder.
Zorluklarla karşılaşan bireylere karşı şefkat savunuyor, bu da acınının yerini alması gerektiğini öne sürüyor. Bu içgörü, insan doğası hakkındaki anlayışını göstermektedir ve acılara yanıt olarak nezaketin önemini vurgular.