Joseph Heller'in "Catch-22" deki karakterler, ayda sekiz saat geçirmenin Skeet'i çekmenin değerli bir eğitim tatbikatı olarak hizmet ettiğini buluyor. Bu deneyim sadece atış becerilerini geliştirmekle kalmaz, aynı zamanda savaşın saçmalıklarına uyum sağlamalarına yardımcı olur. Skeet'in tekrarlayan etkisi, durumlarının kaosunu ve rastgeleliğini yansıtan bir uygulama biçimi haline gelir.
Bu eğitim, görünüşte önemsiz olsa da, askeri eğitim ve hazırlığın doğası hakkında daha derin bir yorumun altını çiziyor. Skeet atışları merceğinden, Heller, karakterlerin çevrelerinin talepleriyle nasıl boğuştuğunu ve aynı zamanda deneyimlerinin doğasında var olan saçmalıkları vurguluyor.