"Catch-22" deki papaz, koruyucu rasyonalizasyon tekniğini keşfederken bir vahiy anı yaşar. Olumsuz nitelikleri olumlu olanlara dönüştürmeyi neredeyse zahmetsiz buluyor ve perspektifte derin bir değişim gösteriyor. Bu farkındalık, bir kişinin anlamlarını yeniden yorumlayarak ahlaksız eylemleri haklı çıkarma kolaylığını gördüğü için ona bir heyecan duygusu getirir. Onun içgörü, algının gerçekliği nasıl değiştirebileceğine dair güçlü bir anlayışa yol açar.
Bu kavram, ahlaki sınırların rasyonel düşünce ile bulanıklaştırılabileceği fikrini vurgular ve bireylerin etik sonuçlarına bakılmaksızın davranışlarını haklı çıkarmalarına izin verir. Papaz, bu algıları manipüle etmenin çok az zeka gerektirdiğini, ancak karakter eksikliğini gerektirdiğini kabul ederek, toplumun erdem olarak maskelenmeyi nasıl göz ardı edebileceğine veya göz ardı edebileceğine dair karanlık bir eleştiri vurguluyor. Bu ironik bükülme, kaotik bir dünyada ahlaki yargıların bütünlüğünü sorgulamaya hizmet ediyor.