Filmler her zaman buradaydı. Filmler Tanrı'nın önünde buradaydı. Zaman bir film makarası gibi yuvarlak. Tanrı filmlerden nefret ediyor çünkü filmler ne yaptığının kanıtı.
(The Movies have always been here. The Movies were here before God. Time is round like a reel of film. God hates the Movies because the Movies are the evidence of what He's done.)
Steve Erickson'un "Zeroville" in alıntısı, sinema ve varoluş arasında derin bir bağlantı öneriyor, film filmleri herhangi bir ilahi varlıktan önce hayata sonsuz tanık olarak konumlandırıyor. Bu, sinemanın zamanı aştığı, insan deneyimlerini ve duygularını manevi inançlardan önce bile kapsadığı anlamına gelir. Zamanın döngüsel olduğu kavramı, bir film makarası gibi, hikayelerimizin tarih boyunca nasıl tekrarladığını ve geliştiğini çağrıştırıyor.
"Tanrı'nın filmlerden nefret ettiği" iddiası, ilahi ve sanatsal alem arasında bir çatışma getiriyor. Filmlerde insan deneyimlerinin tasvir edilmesinin, belki de ilahi anlatılara veya ideallere meydan okuyan gerçekliğin bir kaydı olarak hizmet ettiğini gösterir. Bu gerilim, sinemanın gücünü, varlığı yansıtan ve eleştiren bir ortam olarak vurgulamaktadır, bu da Tanrı'nın bu kanıtları kızdırabilmesine rağmen, filmlerin insanlığın yolculuğunu anlamak için önemli bir bağlantı olarak hizmet ettiğini düşündürmektedir.
