Joseph Heller'in "Catch-22" de anlatıcı, Tanrı'nın doğası ile ilgili hayal kırıklığı ve inançsızlığı ifade eder. Tanrı'yı görünüşte ihmalkar olarak nitelendirir, onu önemsiz konularla meşgul olan ya da tamamen insan acılarından habersiz olan aptal ve basit fikirli bir figüre benzetir. Bu algı, genellikle bir tanrı ile ilişkili geleneksel saygıya meydan okur, Tanrı varsa, kreasyonlarının şaşırtıcı ve kusurlu olduğunu gösterir.
Anlatıcı, Tanrı'nın tasarımının arkasındaki mantığı sorgular, özellikle yaşlanma, acı ve bedensel işlevler gibi insanlığı etkileyen rahatsızlıkların ve sınırlamaların varlığına işaret eder. Bu eleştiri, ilahi niyet ve varoluşun genel anlamı hakkında derin bir sinizm ortaya koyarak, hayatın sözde her yerde bulunduğu bir varlık altında ortaya çıkma biçiminde algıladığı saçmalıkları vurgular.