Hayatımızı bir film müziğine, bir büyü için, favori olan ve o zamanın kendisi olana kadar tekrar tekrar dinlenen müzik olarak düşünürüz. Ama bu, elde ettiğimiz tüm komut dosyalarıyla ilgiliydi; Geri kalanı, çoğumuz için, Extoress'ti.
(We act out our lives to a soundtrack, thought Isabel, the music that becomes, for a spell, out favourite and is listened to again and again until it stands for the time itself. But that was about all the scripting that we achieved; the rest, for most of us, was extemporising.)
Isabel, hayatlarımızın belirli bir film müziğinin eşlik ettiği gibi nasıl hissettiklerini, belirli anlarla yankılanan anlamlı şarkılar koleksiyonunu yansıtır. Bu melodiler, sayısız kez tekrarlanana kadar bir dönemi temsil eden, nostalji ve hafızayı uyandıran deneyimlerimizle iç içe geçer. Yine de, bu müzik geçmişine rağmen, hayatın çoğunun özenle yazılmış bir senaryodan ziyade doğaçlama gibi kendiliğinden ortaya çıktığını kabul ediyor.
Bu içgörü, planlanan ve hayatımızdaki öngörülemez arasındaki dengeyi vurgular. Önemli hisseden bazı deneyimleri ve anları küratörlüğüne sahip olsak da, deneyimlerimizin büyük çoğunluğu planlanmamış ve şu anda ortaya çıkıyor. Kesin bir anlatıdan ziyade, yaşam genellikle durumları ortaya çıkardıkça uyarladığımız ve yanıtladığımız ve çevremizdeki dünyaya daha derin bir bağlantıya izin verdiğimiz devam eden bir performansdır.