Her örnekte hissettiğim şey üzüntü, yalnızlık {terk edilmiş çocuğun her ne olursa olsun yalnızlığı}, çekilen zamanlar için pişmanlık, söylenmemiş olan şeyler için, paylaşamam için veya hatta her biri, her biri doldukları acı ve çaresizlik ve fiziksel sakatlığı kabul etmenin gerçek bir şekilde kabul etmesini sağladı. Ölümlerinin her birinin kaçınılmazlığını anladım. Tüm hayatım boyunca bu ölümleri {korkmak, korkutmak, öngörmek} bekliyordum. Olduklarında, hayatımın devam eden dalgıçlarından uzaklaştıklarında uzak kaldılar.
(What I felt in each instance was sadness, loneliness {the loneliness of the abandoned child of whatever age}, regret for time gone by, for things unsaid, for my inability to share or even in any real way to acknowledge, at the end, the pain and helplessness and physical humiliation they each endured. I understood the inevitability of each of their deaths. I had been expecting {fearing, dreading, anticipating} those deaths all my life. They remained, when they did occur, distanced, at a remove from the ongoing dailiness of my life.)
"Büyülü Düşünme Yılı" nda Joan Didion, kayıp karşısında duygusal kargaşasını yansıtıyor. Terk edilmiş bir çocuğu anımsatan derin üzüntü ve yalnızlık duygularını ifade eder. Bu iç mücadele, söylenmeyen düşünceler için pişmanlık ve sevdiği kişilerin acılarını tam olarak kabul edememe ile işaretlenir. Didion, sevdiklerinin acı çekmesini izlemekle birlikte çaresizlik ve fiziksel aşağılama duygularıyla boğuşur.
Ölümün kaçınılmazlığıyla yüzleşirken Didion, kaybın gerçekliği ile günlük yaşam rutinleri arasındaki gerilimi ortaya çıkarır. Bu kayıpları öngörmesine rağmen, nihayet meydana geldiklerinde, günlük deneyiminden uzak ve bağlantısız hissediyorlar. Bu yan yana, kederin derin duygusal etkisini ve onu yaşamın sürekliliği ile uzlaştırmanın zorluklarını vurgular.