Joseph Heller'in "Catch-22" de bir karakter, bir konuşma sırasında hayal kırıklığını ifade ederek neden cezalandırılmadıklarını veya kınanmadıklarını sorguluyor. Bu an, sorgulanan kişi dikkat veya onay için özlem duygusu hissettiği için daha derin bir ihmal ve dikkat dağıtıcı temayı vurgular.
Heller’in anlatısı, bir geçit töreni gibi kaos ve daha büyük olayların kişisel şikayetleri ve duygusal ihtiyaçları nasıl gölgede bıraktığını gösteren ciddi alt tonlarla saçmalığı harmanlıyor. Bu değişim, bağlantı arzuları ve etrafındaki ezici koşullar arasında yakalanan karakterlerin karşılaştığı daha geniş çatışmaları yansıtır.