Kalkmadan Deadwood'u ateşe attı, gerçekleri ve yalanlarıyla uçan kıvılcımlar, ilk kez değil, ellerine ve yüzlerine inen birkaç sıcak ateş noktası ve kire yuvarlandılar. Hiç bir şey değişmedi: Seyrek kaplinlerinin parlak yükü, zaman uçan bir zaman duygusu, asla yeterli zaman, asla yeterince karartıldı.
(Without getting up he threw deadwood on the fire, the sparks flying up with their truths and lies, a few hot points of fire landing on their hands and faces, not for the first time, and they rolled down into the dirt. One thing never changed: the brilliant charge of their infrequent couplings was darkened by a sense of time flying, never enough time, never enough.)
Sahne, karakterlerin paylaşılan bir deneyime girdiği bir ateşin etrafında bir an yakalar, Deadwood'u hem gerçeklerini hem de aldatmalarını sembolize eden alevlere atar. Kıvılcımlar, derin ancak karmaşık duygusal bağlantılarını yansıtan yanan ve sokabilen geçici anları temsil eder. Bunu daha önce deneyimlediler, hem canlandırıcı hem de acı verici bir samimiyet döngüsü önerdiler.
Bu kısa karşılaşmaları paylaştıklarında, yaygın bir aciliyet duygusu havada asılı duruyor. Zaman onlardan uzaklaşıyor, ilişkilerinde tatmin bulma mücadelelerini vurguluyor. Anlarının yoğunluğuna rağmen, durumlarının sınırlamalarının ve kaçınılmazlıklarının farkındalar ve daha fazlası için özlem duyuyorlar.