უცნაური დრო, რომელშიც ჩვენ ცოცხლები ვართ. ჩვენ შეგვიძლია ვიმოგზაუროთ ნებისმიერ ადგილას, თუნდაც სხვა პლანეტებზე. და რისთვის? ყოველდღიურად ჯდომა, ზნეობის და იმედის შემცირება.
(A weird time in which we are alive. We can travel anywhere we want, even to other planets. And for what? To sit day after day, declining in morale and hope.)
ეპოქაში, რომელსაც ახასიათებს წარმოუდგენელი ტექნოლოგიური წინსვლა, მსოფლიოს მასშტაბით მოგზაურობის უნარი და სხვა პლანეტებისთვისაც კი, აშკარაა, რომ ხალხში იმედგაცრუების მზარდი გრძნობაა. მიუხედავად ამ პრივილეგიებისა, მრავალი ადამიანი თავს ხაფანგში შედის მოტივაციის და ოპტიმიზმის შემცირების ციკლში. ციტატა ხაზს უსვამს ირონიას, თუ როგორ, შესაძლებლობის ხანაში, ადამიანები ხშირად გრძნობენ თავს გათიშულად და დაკარგულად.
ფილიპ კ. დიკის "ადამიანი მაღალ ციხესიმაგრეში" იწვევს მკითხველს, რომ აისახოს არსებობის სირთულეებზე, იმ დროში, რომელიც სავსეა სასოწარკვეთილებით, მაგრამ დაჩრდილული. იგი მიგვითითებს იმაზე, რომ მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენ მივაღწევთ ღირსშესანიშნავ სიახლეებს, ემოციურ და ფსიქოლოგიურ გამოწვევებს, რომელთა წინაშეც წინაშე აღმოვჩნდებით, შეიძლება შეაფასოს ჩვენი მიზნისა და შესრულების გრძნობა. ეს შერწყმა ბადებს კითხვებს ჩვენი წინსვლის ჭეშმარიტი მნიშვნელობისა და ჩვენი კაცობრიობის არსის შესახებ.