ალბერტ აინშტაინმა დაწერა, რომ ”ადამიანი არის მთელი ნაწილი, რომელსაც ჩვენს მიერ” სამყარო ”უწოდებენ, დრო და სივრცეში შეზღუდული ნაწილი. ის განიცდის საკუთარ თავს, მის აზრებსა და გრძნობებს, როგორც დანარჩენებისგან განცალკევებულს, მისი ცნობიერების ერთგვარი ოპტიკური ბოდვა. ეს ბოდვა ჩვენთვის ერთგვარი ციხეა, რომელიც ჩვენს პიროვნულ სურვილებს გვაბრუნებს და ჩვენთვის უახლოესი
(Albert Einstein wrote, 'A human being is a part of the whole, called by us "Universe", a part limited in time and space. He experiences himself, his thoughts and feelings as something separated from the rest, a kind of optical delusion of his consciousness. This delusion is a kind of prison for us, restricting us to our personal desires and to affection for a few persons nearest to us. Our task must be to free ourselves from this prison by widening our circle of compassion to embrace all living creatures and the whole of nature in its beauty.' Apparently)
ალბერტ აინშტაინის პერსპექტივა ხაზს უსვამს ადამიანის ურთიერთკავშირს სამყაროსთან. იგი ვარაუდობს, რომ პირები თავს ცალკეულ პირებად აღიქვამენ, რაც ქმნის იზოლაციის ცრუ გრძნობას. ეს აღქმა, რომელიც "ოპტიკურ ბოდვას" ჰგავს, ჩვენს პიროვნულ სურვილებსა და ურთიერთობებს გვაცნობს, რაც ზღუდავს ჩვენს გაგებას იმ უფრო დიდი მთლიანობის შესახებ, რომელშიც ჩვენ ვხვდებით.
აინშტაინი ხელს უწყობს პერსპექტივის შეცვლას და მოგვიწოდებს განთავისუფლდეს ამ თვითგამორკვევის შეზღუდვებისაგან. ჩვენი თანაგრძნობის გაფართოებით, რომ შევიტანოთ ყველა ცოცხალი არსება და დავაფასოთ ბუნების სილამაზე, ჩვენ შეგვიძლია გადალახოთ ჩვენი იზოლაცია. ეს ფართო ცნობიერება ხელს უწყობს უფრო ღრმა კავშირს სამყაროსთან და ხელს უწყობს ერთიანობის გრძნობას ცხოვრების ყველა ფორმას შორის.