მიუხედავად იმისა, რომ იგი ღვთისმეტყველების მიმართ არ იყო, მას შემდეგ, რაც დიდი ხანია მიხვდა, რომ ლოცვის ნამდვილი წერტილი არ იყო გაფანტული მათ მიმართული; ლოცვა მედიტაციის ფორმა იყო, მან გადაწყვიტა და ეს არ გამოირჩეოდა მისი ეფექტურობისგან, რომელსაც არავინ უსმენდა.
(Although she was unenthusiastic about theology, she had long since realised that the real point of prayer was not to flatter those addressed; prayer was a form of meditation, she decided, and it did not detract from its efficacy that nobody was listening.)
რომანში პერსონაჟი თავის გრძნობებს უწევს ღვთისმეტყველებისა და ლოცვისკენ. მიუხედავად იმისა, რომ იგი განსაკუთრებით არ არის ენთუზიაზმი ღვთისმეტყველებით, მას ესმის, რომ ლოცვა უფრო მეტ მიზანს ემსახურება ღვთიური. იმის მაგივრად, რომ იგი თაღლითობის ფორმას განიხილოს, იგი ლოცვას ხედავს, როგორც მედიტაციურ პრაქტიკას, რომელსაც შეუძლია პირადი მშვიდობა და ასახვა. ეს რეალიზაცია ახალ განზომილებას იწვევს ლოცვის გაგებაში.
იგი ასკვნის, რომ ლოცვის ეფექტურობა არ ეყრდნობა თუ არა ვინმეს აქტიურად უსმენს. ეს პერსპექტივა ხაზს უსვამს ლოცვის შინაგან მნიშვნელობას, როგორც მედიტაციისა და თვითგამორკვევის ინსტრუმენტს. საბოლოო ჯამში, იგი გარდაქმნის მას სულიერების გაგებას და მიგვითითებს იმაზე