რომანში პერსონაჟი თავის გრძნობებს უწევს ღვთისმეტყველებისა და ლოცვისკენ. მიუხედავად იმისა, რომ იგი განსაკუთრებით არ არის ენთუზიაზმი ღვთისმეტყველებით, მას ესმის, რომ ლოცვა უფრო მეტ მიზანს ემსახურება ღვთიური. იმის მაგივრად, რომ იგი თაღლითობის ფორმას განიხილოს, იგი ლოცვას ხედავს, როგორც მედიტაციურ პრაქტიკას, რომელსაც შეუძლია პირადი მშვიდობა და ასახვა. ეს რეალიზაცია ახალ განზომილებას იწვევს ლოცვის გაგებაში.
იგი ასკვნის, რომ ლოცვის ეფექტურობა არ ეყრდნობა თუ არა ვინმეს აქტიურად უსმენს. ეს პერსპექტივა ხაზს უსვამს ლოცვის შინაგან მნიშვნელობას, როგორც მედიტაციისა და თვითგამორკვევის ინსტრუმენტს. საბოლოო ჯამში, იგი გარდაქმნის მას სულიერების გაგებას და მიგვითითებს იმაზე